ghazal....

ਖਾਬਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਰੇਤੇ ਦੇ ਘਰ ਸੱਜਣਾ ਨਿੱਤ ਬਣਾਵਾਂ
ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਆਪ ਬਣਾ ਕੇ ਆਪੇ ਹੀ ਫਿਰ ਢਾਹਵਾਂ

ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਹੁਣ ਮਿਲੀਆਂ ਨੇ ਜੋ ਇਸ਼ਕ ਦੀਆਂ ਸੌਗਾਤਾਂ ,
ਜਾਂ ਕੁਝ ਦਿਲ ਦੇ ਦਰਦ ਅਵੱਲੇ ਜਾਂ ਕੁਝ ਠੰਡੀਆਂ ਹਾਅਵਾਂ

ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਚੰਨ ਬਣ ਕੇ ਜਾ ਚਮਕਾਂ ਅਸਮਾਨੀਂ ,
ਫਿਰ ਖਾਬਾਂ ਦੇ ਅੰਬਰ ਉੱਤੋਂ ਤਾਰਾ ਬਣ ਝੜ ਜਾਵਾਂ

ਸਾਹ ਮੁੱਕਣ 'ਤੇ ਆਏ ਨੇ ਪਰ ਕਾਲ਼ੀ ਰਾਤ ਨਾ ਮੁੱਕੀ ,
ਸਮਝ ਨਾ ਆਵੇ ਲੱਪ ਚਾਨਣ ਦੀ ਕਿੱਥੋਂ ਮੈਂ ਲੈ ਆਵਾਂ

ਮੇਰੀ ਉਮਰ ਦੇ ਪੀਲੇ ਅਰਸ਼ੋਂ ਰੋਜ਼ ਸਿਤਾਰਾ ਟੁੱਟੇ,
ਉਸਦੀ ਲਾਸ਼ ਦਾ ਹਰ ਇਕ ਟੁਕੜਾ ਚੁਕ-ਚੁਕ ਸੀਨੇ ਲਾਵਾਂ

ਗਮ ਦੇ ਪੰਛੀ ਦਾ ਸਿਰਨਾਵਾਂ ਦਿਲ ਕਰ ਜਾਏ ਹਨੇਰਾ ,
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਹਿੱਸੇ ਦਾ ਸੂਰਜ ਕਿੱਥੋਂ ਲੱਭ ਲਿਆਵਾਂ

ਇਸ਼ਕ ਮੇਰੇ ਦੀ ਟੁੱਟੀ ਟਾਹਣੀ ਦਰਦਾਂ ਦਾ ਘੁਣ ਲੱਗਾ ,
ਸੋਚਾਂ ਮਿੱਟੀ ਬਣਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਖ਼ੁਦ ਕਬਰੀਂ ਪੈ ਜਾਵਾਂ ।