ghazal...

ਅਜ ਫਿਰ ਜਦ ਤਨਹਾਈ ਅੰਦਰ ਤੇਰਾ ਚੇਤਾ ਆਇਆ ਸੀ |

ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਿਨ ਕਿੱਦਾਂ ਉਹ ਵਕ਼ਤ ਲੰਘਾਇਆ ਸੀ

ਇਸ ਦਾ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਕਿ ਦਿਨ ਢਲਦੇ ਹੀ ਸਾਰੇ ਛੱਡ ਗਏ,

ਗ਼ਮ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਸ਼ਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੁਰਿਆ ਮੇਰਾ ਸਾਇਆ ਸੀ |

ਤੇਰੇ ਮਿੱਠੇ ਬੋਲਾਂ 'ਤੇ ਇਹ ਖੌਰੇ ਕਿੱਦਾਂ ਰੀਝ ਗਿਆ ,

ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਪਾਗਲ ਦਿਲ ਨੂੰ ਸੌ ਵਾਰੀ ਸਮਝਾਇਆ ਸੀ |

ਗ਼ਮ ਦੀ ਧੁੱਪ 'ਚ ਸੜਦੇ ਹੋਏ ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਦੇ ਥਲ ਉੱਤੇ ,

ਇਕ ਤੇਰਾ ਹੀ ਮੋਹ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਬੱਦਲ ਬਣ ਕੇ ਛਾਇਆ ਸੀ |

ਤੇਰੇ ਮੱਥੇ ਦੀ ਸਿਲਵਟ ਨੇ ਇਕ ਛਿਣ ਵਿਚ ਧੁੰਦਲਾ ਦਿੱਤਾ ,

ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਪਿੱਛੋਂ ਦਿਲ ਦਾ ਖੰਡਰ ਰੀਝਾਂ ਨੇ ਰੁਸ਼ਨਾਇਆ ਸੀ |

ਆਪਣੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਖਾਤਰ ਤਾਂ ਸਭ ਸੂਲੀ ਚੜ੍ਹਦੇ ਨੇ ,

ਇਕ ਸੁਫ਼ਨੇ ਦੀ ਖਾਤਰ ਮਰਨਾ ਮੇਰੇ ਹਿੱਸੇ ਆਇਆ ਸੀ |

ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਜ਼ਿਦ ਸੀ ਤੂਫ਼ਾਨਾਂ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਪਰਖਣ ਦੀ ,

ਤਾਂ ਹੀ ਮੈਂ ਦਰਿਆ ਕੰਢੇ ਰੇਤੇ ਦਾ ਮਹਿਲ ਬਣਾਇਆ ਸੀ |

ਹੱਸ ਕੇ ਗਲ ਨੂੰ ਲਾ ਲੈਂਦਾ ਸੀ ਹਾਦਸਿਆਂ ਦੀਆਂ ਲਾਟਾਂ ਜੋ,

ਲੋਕੀ ਆਖਣ ਝੱਲਾ ਪਰ ਉਹ ਚਾਨਣ ਦਾ ਤਿਰਹਾਇਆ ਸੀ

ghazal...

ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਕਦੇ ਨਾ ਅਪਣੇ ਰਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਉਜਾਲੇ ਵੇਖੇ ।

ਰਾਤਾਂ ਦੀ ਕੀ ਗੱਲ ਸੁਣਾਵਾਂ, ਦਿਨ ਵੀ ਕਾਲੇ ਕਾਲੇ ਵੇਖੇ ।

ਜੀ ਕਰਦਾ ਮੇਰੇ ਘਰ ਆ ਕੇ ਠੰਡੀ ਛਾਂ ਦਾ ਟੁਕੜਾ ਕੋਈ ,

ਧੁੱਪਾਂ ਦੀ ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ ਨੇ ਜਿਹੜੇ , ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਛਾਲੇ ਵੇਖੇ |

ਅਕਸ ਤੇਰਾ ਸੰਭਾਲ ਨਾ ਹੋਵੇ ਖਾਲੀ ਦਿਲ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਕੋਲੋਂ ,

ਉਂਜ ਪੀੜਾਂ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਲਸ਼ਕਰ ਦਿਲ ਅੰਦਰ ਸੰਭਾਲੇ ਵੇਖੇ |

ਚਾਨਣ ਦੀ ਇਕ ਚਿਣਗ ਲਈ ਖੁਦ ਤਾਂ ਭਟਕੇ ਹਾਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰਾ,

ਉਸਦੇ ਨ੍ਹੇਰੇ ਰਾਹਾਂ ਵਿਚ ਪਰ ਕਿੰਨੇ ਦੀਵੇ ਬਾਲੇ ਵੇਖੇ |

ਮੈਥੋਂ ਹੁਣ ਪਹਿਚਾਨ ਨਾ ਹੋਵੇ ਅਪਣਾ ਕੌਣ ਬਿਗਾਨਾ ਕਿਹੜਾ ,

ਅੱਜ ਕਲ੍ਹ ਪਹਿਨ ਮਖੌਟੇ ਲੋਕੀ ਫਿਰਦੇ ਆਲ-ਦੁਆਲੇ ਵੇਖੇ |

'ਕੱਲਿਆਂ ਬਹਿ ਕੇ ਜਦ ਵੀ ਕਿਧਰੇ ਅਪਣੇ ਅੰਦਰ ਝਾਤੀ ਮਾਰੀ ,

ਸੋਚਾਂ ਦੀ ਸੁੰਨਸਾਨ ਹਵੇਲੀ ਅੰਦਰ ਲਟਕੇ ਜਾਲੇ ਵੇਖੇ |

ਇਸਤੋਂ ਇਹ ਮਤਲਬ ਨਾ ਲੈ ਕਿ ਬਣ ਹੋਇਆ ਸੁਕਰਾਤ ਨਾ ਮੈਥੋਂ ,

ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀ ਤੂੰ ਜੇਕਰ ਜ਼ਹਿਰ -ਪਿਆਲੇ ਵੇਖੇ |