ਅੱਥਰੂਆਂ ਵਿਚ ਖੁਰਦੇ ਜਾਂਦੇ ਸੁਫ਼ਨੇ ਕਿੰਝ ਬਚਾਵਾਂਗੇ |
ਕਿੰਝ ਪੀੜਾਂ ਦੀ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਮਹਿਕਾਂ ਦਾ ਬੂਟਾ ਲਾਵਾਂਗੇ |
ਸ਼ਾਮ ਢਲੀ ਤੋਂ ਛੱਡ ਜਾਊਗਾ ਜਦ ਅਪਣਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਵੀ ,
ਰੋਂਦੀ ਫਿਰਦੀ ਯਾਦ ਤੇਰੀ ਫਿਰ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਗਾਵਾਂਗੇ |
ਤਨਹਾਈ ਦੀ ਸੂਲੀ ਉੱਤੇ ਨਿਤ ਚੜ੍ਹ ਜਾਵੇ ਮੇਰਾ ਦਿਲ,
ਰੁਸਦੇ ਜਾਂਦੇ ਸਾਹਾਂ ਤਾਂਈ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਮਨਾਵਾਂਗੇ |
ਸਾਡੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਵਾਲਾ ਬੂਟਾ ਸੁਕ ਜਾਣਾ ਹੈ ਆਖ਼ਰ ਨੂੰ ,
ਹੋਰ ਕਦੋਂ ਤਕ ਖ਼ੂਨ ਜਿਗਰ ਦਾ ਇਸ ਦੀ ਜੜ੍ਹ ਵਿਚ ਪਾਵਾਂਗੇ |
ਰੋਜ਼ ਰੰਗੀਲੇ ਸੁਫ਼ਨੇ ਸਾਡੇ ਟੁਕੜੇ-ਟੁਕੜੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ,
ਹਾਦਸਿਆਂ ਦੇ ਰਾਹੀਂ ਆਪਾਂ ਨੀਂਦਾਂ ਕਿੰਝ ਬਚਾਵਾਂਗੇ |
ਧੁਖ਼ਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਇਕ ਧੂਣੀ ਸੀਨੇ ਦੇ ਵਿਚ ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ਦੀ ,
ਧੂੰਆਂ-ਧੂੰਆਂ ਹੋਏ ਦਿਲ ਵਿਚ ਤੈਨੂੰ ਕਿੰਝ ਬਿਠਾਵਾਂਗੇ|
ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਦੇ ਜੰਗਲ ਦੇ ਵਿਚ ਜਦ ਵੀ ਭਟਕੀ ਸੋਚ ਮੇਰੀ ,
ਤੇਰੇ ਗ਼ਮ ਨੂੰ ਕੋਲ ਬਿਠਾ ਕੇ ਕੁਝ ਸੰਵਾਦ ਰਚਾਵਾਂਗੇ
No comments:
Post a Comment