ਜਦ ਵੀ ਕਿਧਰੇ ਜ਼ਹਿਨ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਘੋਰ ਹਨੇਰਾ ਛਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।
ਛਿੱਟ ਕੁ ਚਾਨਣ ਲੈ ਕੇ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਦਾ ਜੁਗਨੂੰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।
ਹੌਲੀ -ਹੌਲੀ ਮੁੱਕਦਾ ਜਾਵੇ ਜਿੰਦ ਮੇਰੀ ਦਾ ਪੀਲ਼ਾ ਸੂਰਜ ,
ਨਿੱਤ ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਬੱਦਲ ਕੋਈ ਇਸਦਾ ਟੁਕੜਾ ਖਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।
ਹੁਣ ਤਾਂ ਅਪਣੇ ਦਰਦ ਲੁਕੋਣੇ ਲਗਦੈ ਭੁੱਲ ਗਏ ਨੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ,
ਹੰਝੂ ਬਣ ਕੇ ਦੁਨੀਆਂ ਤਾਈਂ ਸਾਰਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਪੌਣਾਂ ਦੇ ਸੰਗ ਰਲ ਕੇ ਫਿਰ ਮੈਂ ਬੱਦਲ ਬਣ ਕੇ ਉੱਡਣਾ ਚਾਹਾਂ,
ਖ਼ਾਬਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਭੁੱਲ -ਭੁਲੇਖੇ ਜਦ ਵੀ ਅੰਬਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।
ਜਦ ਵੀ ਮੇਰੇ ਵਿਹੜੇ ਆਵੇ ਤੇਰੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਵਾਲਾ ਪੰਛੀ,
ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਗਾ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਸੁੱਤੇ ਦਰਦ ਜਗਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।
ਇਹ ਨਾ ਸਮਝੀਂ ਦਿਲ 'ਚੋਂ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਵਣਜਾਰੇ ਰੁਖ਼ਸਤ ਹੋ ਗਏ ,
ਸਹਿਜ-ਸੁਭਾ ਹੀ ਕਿਧਰੇ ਜੇ ਬੁੱਲਾਂ 'ਤੇ ਹਾਸਾ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।
ਵੇਖੀਂ ਅੱਖ ਵਿਚ ਆਉਣ ਨਾ ਦੇਵੀਂ ,ਮੇਰੀ ਖ਼ਾਤਰ ਰੋਕ ਲਵੀਂ ਤੂੰ ,
ਅੱਖ ਤੇਰੀ ਦਾ ਕੋਸਾ ਹੰਝੂ ਰੂਹ ਤੀਕਰ ਪਿਘਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।
ਦੋਸ਼ ਨਹੀ ਇਸ ਵਿਚ ਤੇਰਾ ਜੇ ਦੁੱਖ ਮੇਰੇ ਤੂੰ ਜਾਣ ਨਾ ਸਕਿਆ ,
ਖਿੜ-ਖਿੜ ਪੈਂਦਾ ਮੇਰਾ ਚਿਹਰਾ ਅਕਸਰ ਦਰਦ ਛੁਪਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।
No comments:
Post a Comment