ਤੈਨੂੰ ਜੋ ਖੰਡਰ ਲਗਦਾ ਹੈ ।
ਮੈਨੂੰ ਮੇਰਾ ਘਰ ਲਗਦਾ ਹੈ ।
ਮੁੜ -ਮੁੜ ਸੌਂਹਾਂ ਖਾਈ ਜਾਨੈ,
ਚੋਰ ਕੋਈ ਅੰਦਰ ਲਗਦਾ ਹੈ ।
ਨਿੱਘੇ ਬੋਲੀਂ ਵੀ ਨਾ ਢਲਦਾ,
ਦਿਲ ਉਸਦਾ ਪੱਥਰ ਲਗਦਾ ਹੈ ।
ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਬਲਦਾ ਰਖਣਾ ਪੈਂਦਾ ,
ਨ੍ਹੇਰੇ ਤੋਂ ਹੁਣ ਡਰ ਲਗਦਾ ਹੈ ।
ਝੱਖੜ ਝੰਬੇ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ,ਦਿਲ
ਚੱਲਣ ਤੋਂ ਮੁਨਕਰ ਲਗਦਾ ਹੈ ।
ਸੁਫ਼ਨੇ ਵੇਚ ਰਿਹਾ ਵਣਜਾਰਾ ,
ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਨਬਰ ਲਗਦਾ ਹੈ ।
ਮੇਰੇ ਸਾਹਾਂ ਦੇ ਸੰਗ ਚਲਦਾ ,
ਪੀੜਾਂ ਦਾ ਲਸ਼ਕਰ ਲਗਦਾ ਹੈ ।
ਮੈਨੂੰ ਮੇਰਾ ਘਰ ਲਗਦਾ ਹੈ ।
ਮੁੜ -ਮੁੜ ਸੌਂਹਾਂ ਖਾਈ ਜਾਨੈ,
ਚੋਰ ਕੋਈ ਅੰਦਰ ਲਗਦਾ ਹੈ ।
ਨਿੱਘੇ ਬੋਲੀਂ ਵੀ ਨਾ ਢਲਦਾ,
ਦਿਲ ਉਸਦਾ ਪੱਥਰ ਲਗਦਾ ਹੈ ।
ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਬਲਦਾ ਰਖਣਾ ਪੈਂਦਾ ,
ਨ੍ਹੇਰੇ ਤੋਂ ਹੁਣ ਡਰ ਲਗਦਾ ਹੈ ।
ਝੱਖੜ ਝੰਬੇ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ,ਦਿਲ
ਚੱਲਣ ਤੋਂ ਮੁਨਕਰ ਲਗਦਾ ਹੈ ।
ਸੁਫ਼ਨੇ ਵੇਚ ਰਿਹਾ ਵਣਜਾਰਾ ,
ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਨਬਰ ਲਗਦਾ ਹੈ ।
ਮੇਰੇ ਸਾਹਾਂ ਦੇ ਸੰਗ ਚਲਦਾ ,
ਪੀੜਾਂ ਦਾ ਲਸ਼ਕਰ ਲਗਦਾ ਹੈ ।
No comments:
Post a Comment